“In Amsterdam moet iedereen dezelfde kansen krijgen en in vrijheid zichzelf kunnen zijn.” Dat werd in de
nota Regenboogbeleid 2019-2022 van de gemeente Amsterdam benoemd als de kern van het beleid voor lhbtiq+-personen. Voor een deel van de Amsterdamse lhbtiq+-personen is deze vrijheid beperkt omdat ze dak- of thuisloos zijn. Deze groep vormt een aanmerkelijk deel van de gehele groep dak en thuislozen. Voor een deel gaat het om een groep die vaak vanwege hun seksuele geaardheid en/of genderidentiteit en -expressie i dak- en thuisloos is geworden en behoefte heeft aan een laagdrempelige, veilige opvang.
Behandeld in Commissie Sociaal, Economische Zaken en Democratisering 8 februari 2023 en 18 januari 2023
Behandeld in Gemeenteraad 16 maart 2023
Behandelend ambtenaar: Directie OJZD, Carlo van der Linden en Jessica Weide, bestuurszaken.ojz@amsterdam.nl
Voor meer informatie/voordracht Commissie klik hier
Voor meer informatie/voordracht Gemeenteraad klik hier
Bron:
Klooster onderzoek & advies
auteurs: Eva Klooster, Ewoud Butter & Rodrigo Consalez Alvarez
Het Bouwdepot is een aanpak waarbij thuisloze jongeren een jaar lang een maandelijkse schenking ontvangen, om zelf te bouwen aan hun toekomst. De aanpak geeft de jongeren financiële rust en ruimte om aan persoonlijke doelen te werken. Zoals het aflossen van schulden, werken aan herstel en het creëren van een stabiele woonsituatie. Jongeren komen hierdoor zelf weer aan het stuur en krijgen zo de regie over hun leven weer terug.
Het Bouwdepot richt zich op 18 tot 21 jarigen. Een kwetsbare doelgroep die momenteel tussen de mazen van de wet valt. Door op creatieve wijze buiten het systeem om en met inzet van vrij fondsengeld aan de slag te gaan werd het mogelijk om in een korte tijd het werkveld te activeren en gemeenten te enthousiasmeren.
In deze video vertelt Ali hoe het Bouwdepot hem heeft geholpen:
Watch this video externally on:
YouTube
Bron: Het Bouwdepot
Luister hier de podcast over de eerste pilot van het Bouwdepot.
Verkoop van sociale huurwoningen is voor de Amsterdamse woningcorporaties een belangrijke bouwsteen voor het realiseren van een inclusieve en duurzame stad. De verenigde woningcorporaties hebben echter onvoldoende in beeld wat het effect is van het gezamenlijke verkoopbeleid op het gevoel van sociale samenhang onder hun huurders. Op basis van microdata uit het eerste grootschalige bewonersonderzoek onder Amsterdamse sociale huurders laat dit onderzoek via mixed-methods zien dat intensieve verkoop misschien goed is voor de buurt, maar niet per se goed is voor de samenhang onder buurtbewoners. Analyse van het huidige verkoopbeleid van de corporaties maakt duidelijk dat in een aantal Amsterdamse buurten intense veranderingen in de bewonerssamenstelling zijn te verwachten. Het betreffende woonmilieu blijkt echter een bepalende factor voor het manifesteren van zogenaamde ‘sociale schokken’. Zo lijken levendige volksbuurten bijvoorbeeld vatbaarder voor afbreuk van sociale samenhang dan rustige woonwijken. Inzichten over beleidseffecten reiken verder. Amsterdam staat mogelijk aan de vooravond van een vijfde gentrificatiegolf waarin het verkoopsubstituut middenhuur een nieuwe vorm van sociale buurtveranderingen kan veroorzaken. De gezamenlijke corporaties kunnen deze dynamische stad in balans houden door: het duiden van dynamiek, begrijpen van buurten en het creëren van kwalitatieve collectieve ruimten in samenhang te implementeren.
Auteur: Jimmy Verheij
Nederland verkeert in een wooncrisis. Hoe zijn we in deze crisis beland? Wat zijn de historische wortels van deze situatie, en hoe komen we er -hopelijk- ooit weer uit? In deze aflevering van de reeks 'Ongelijkheid' onderzoeken de sprekers de impact en oorzaken van deze crisis.
In deze driedelige reeks gaan de Faculteit Maatschappij- en Gedragswetenschappen (UvA) en SPUI25 op zoek naar de oorzaken en mogelijke oplossingen voor groeiende ongelijkheid in onze samenleving.
Lees meer over de sprekers en kijk de aflevering terug via deze link naar SPUI25.
Voor woningcorporaties, gemeente en voor de huurderskoepel is het van groot belang dat huurders in staat zijn hun huur en andere vaste lasten te betalen. Maatschappelijke ontwikkelingen als achterblijvende koopkracht, flexibilisering van arbeid en stijgende woningprijzen leiden tot een grotere focus op betaalbaarheid van wonen. Hierbij spelen zowel huur, energie als ook zorgkosten een rol. Uit onderzoek van zowel het Nibud als van de overheid1 (PBL) blijkt dat vooral huurders in de laagste inkomensgroepen steeds grotere betalingsrisico’s lopen.
Bron: Bos, J., Verberk, M., Lamers, S., Warnaar, M. 2020. Nibud in opdracht van de Gemeente Amsterdam, AFWC en FAH.
Overige bestand: Aanbiedingsbrief Nibud onderzoek "De financiële positie van huurders in Amsterdam".
Het hebben van een dak boven je hoofd is een fundamenteel mensenrecht. Het is een eerste levensbehoefte die het mogelijk maakt om een waardig leven te leiden. Dit grondrecht staat onder druk wanneer mensen geen gelijke kansen hebben bij het zoeken naar een (huur)woning. Uit recent onderzoek blijkt dat één op de drie woningzoekenden te vermoeden dat hij, zij of hen gediscrimineerd wordt bij het krijgen van een huurwoning. Wanneer het iemand niet lukt om een woning te vinden, kan dit ingrijpende gevolgen hebben. Een woning vormt de basis om een bestaan op te bouwen. Bovendien kan het ervaren van discriminatie schadelijke gevolgen hebben voor de gezondheid en welzijn van mensen.
Verbeter de financiële ruimte voor studenten met studievertraging, creëer meer startersbanen en starterswoningen en werk aan een groen herstelbeleid. Dat zijn belangrijke ingrediënten uit het advies ‘En nu … daden!” van de Jongeren Denktank Coronacrisis (JDC).
De regering moet nu écht aan de slag gaan met een gedegen plan voor Nederland waarin jongeren worden meegenomen, aldus de Denktank. Daar kan niet langer mee worden gewacht. Doordat de crisis jongeren onevenredig hard raakt, is hun toch al onzekere positie verder verslechterd. Hun financiële en mentale reserves raken uitgeput.
De Jongeren Denktank Coronacrisis deed de afgelopen maanden onderzoek met de Opp app naar de ideeën van jongeren over problemen waar ze door de crisis tegenaan lopen, bij hun werk, opleiding of huisvesting. De Jongeren Denktank onderzocht ook de zorgen die jongeren hebben over klimaat, gelijke kansen, mentale gezondheid en de ‘grote’ stappen in het leven.
De problemen die jongeren ervaren, zijn niet nieuw, maar door de coronacrisis verergerd. Juist om een krachtige, eerlijke en groene samenleving te creëren willen jongeren meepraten over beleid dat hen aangaat.
De Jongeren Denktank Coronacrisis heeft de problemen op het gebied van onderwijs, werk, wonen en klimaat onderzocht en geeft voor elk van die onderwerpen adviezen aan het kabinet.
De belangrijkste adviezen zijn:
De Jongeren Denktank Coronacrisis is een samenwerkingsverband tussen het SER Jongerenplatform en Denktank-Y (onderdeel van Coalitie-Y) . Samen met jongeren willen zij oplossingen en ideeën bundelen om het kabinet te adviseren. Jongeren hebben namelijk een andere kijk op maatschappelijke thema’s en hebben vaak vernieuwende ideeën over de aanpak van problematiek. Voor dit advies gingen jongeren via de Opp app- een speciale app waaraan ruim 2.000 jongeren en jongvolwassenen meededen - in gesprek over de gevolgen van de coronacrisis voor wonen, werken, studie en klimaatbeleid.
Er is onderzoek verricht naar waar, sinds de start van het Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen, de kwetsbare groepen met een urgente woonvraag zijn gaan wonen. De spreidingscijfers bevestigen het beeld dat kwetsbare mensen vooral zijn gehuisvest in wijken waar veel corporatiewoningen vrijkomen en in wijken met veel kleine woningen met een lage huur.
Naast stedelijke producten (rapport ‘Toewijzing kwetsbare groepen in wijken’ (OIS, zie bijlage onderin)) is er voor en door stadsdelen een aparte analyse uitgevoerd: Factsheet ‘Huisvesting kwetsbare groepen: de spreiding over stadsdelen, wijken en buurten’.
Zie ook de rapportage en factsheet periode 2016-2018
Uitgave jaar resp. 2019 en 2020
Deze studie laat zien dat de gezondheid en leefomgevingskwaliteit gemiddeld slechter zijn in buurten met de laagste sociaaleconomische positie, afgemeten naar het mediaan huishoudinkomen.
De hierbij gebruikte gezondheidsindicator is de (gezonde) levensverwachting. Bij de leefomgevingskwaliteit gaat het om een aantal voor de gezondheid relevante buurtkenmerken, zoals aanwezigheid van omgevingsgroen, fastfoodaanbod, sociale cohesie of verkeerslawaai.
De analyses laten zien dat de levensverwachting voor bewoners uit de 20% buurten met de laagste mediane inkomens gemiddeld 3,3 jaar lager is dan voor de 20% buurten met de hoogste inkomens; de gezonde levensverwachting is bijna 11 jaar lager.
Die gezondheidsverschillen worden voor een deel verklaard door het gegeven dat minder aantrekkelijke buurten vooral huisvesting bieden aan bewoners uit de lage inkomensklassen die vaak al over een slechtere gezondheid beschikken. Modelberekeningen met relatieve risico’s wijzen uit dat verschillen in leefstijl tussen bewoners van buurten bijna de helft van het verschil in levensverwachting verklaren. Het gaat vooral om roken en bewegingsarmoede.
De gevonden verbanden tussen gezondheidsrelevante buurtkenmerken en het mediaan inkomen, suggereren dat ze een rol spelen bij het ontstaan van de waargenomen gezondheidsverschillen tussen buurten. De opzet van deze studie laat echter niet toe om eenduidige uitspraken te doen over de grootte van de bijdragen aan de gezondheidsverschillen. Wel is het zo dat in buurten met de laagste mediane inkomens (de onderste 20%) vaak sprake is van een stapeling van voor de gezondheid ongunstige buurtkenmerken.
Voor iedereen is in 2030 een prettig en betaalbaar (t)huis beschikbaar. Met deze ambitie is de interbestuurlijkewerk- groep versterking beleid huisvesting aandachtsgroepen aan de slag gegaan.
Adviesrapport van de interbestuurlijke werkgroep versterking beleid huisvesting aandachtsgroepen. Aandachtsgroepen zijn groepen mensen met minder kansen dan anderen op de woningmarkt. Bijvoorbeeld door hun behoefte aan een specifiek soort woning of woonvorm, wat zij kunnen betalen voor de huisvesting, wat extra nodig is aan begeleiding en zorg en het draagvlak in de buurt.
De aanleiding van het rapport is dat de huisvesting van aandachtsgroepen[1] onder druk staat. Het doel van de werkgroep was het versterken en daarmee verbeteren van het interdepartementale en interbestuurlijke beleid ten aanzien van de huisvesting van aandachtsgroepen. Het gaat hierbij zowel om de beleidsdoelen van BZK om onder meer het woningtekort terug te dringen als ook de beleidsdomeinen van andere departementen als zorg, inkomenszekerheid, onderwijs, veiligheid en integratie. De werkgroep had als taak om een adviesrapport op te stellen met voorstellen voor:
De centrale vraag is: Hoe zorgen we er, als één overheid, voor dat in Nederland iedereen in 2030 een prettig en betaalbaar (t)huis kan hebben en zo een basis heeft om een bestaan te kunnen handhaven of op te bouwen?
De ambitie: Voor iedereen is in 2030 een prettig en betaalbaar (t)huis beschikbaar.
De totale populatie vanuit het verhuizingenbestand van OIS van niet verhuisde en verhuisde personen bestaat uit 873.933 personen. Van 63.255 personen is de verhuiskans niet bekend. De totale populatie van het verhuiskansenmodel is 821.668. Van 10.990 personen is de verhuismobiliteit niet bekend. Dit is te lezen in de publicatie 'Verhuiskansen in Amsterdam'.
In this contribution, we analyze residential segregation not just on the basis of dimenions of migration background and income but also according to educational level, class fractions, labor market status, and the employment sector . We use individual-level geocoded data for the entire population of the Metropolitan Area of Amsterdam to analyze residential orientations of households at eight different neighborhood types based on different levels of social mix, taking into account their employment sector, their age, educational attainment, income, type of contract, and migration background. We find that segregation based on income is relatively moderate but segregation on the basis of migration background and educational attainment level is relatively high. Multinomial regression models show that different class fractions are oriented to very different residential milieus. We conclude that a combination of dimensions of social positions yields a more nuanced and better conceptual framework for understanding the social geographies of urban areas.
Using data from the first land register (1832) of Amsterdam and modern gistechniques this study demonstrates that large early modern cities had more complex residential structures than small and medium sized ones. Early modern Amsterdam consisted of a mosaic of districts, each housing only part of the social pyramid (macro-segregation). Within those districts ‘around the corner’ segregation (meso-segregation) was typical. A central location, the quality of the environment and accessibility go a long way in explaining the observed patterns and they demonstrate that uni-dimensional models like the one proposed by Sjoberg in his influential study on the preindustrial city are unsatisfactory.
Lesger, C., van Leeuwen, M. H. D., & Vissers, B. (2013). Residentiële segregatie in vroeg-moderne steden: Amsterdam in de eerste helft van de negentiende eeuw. Tijdschrift voor Sociale en Economische Geschiedenis, 10(2), 102-132.
DOI: 10.18352/tseg.201
In 2017 the municipality of Amsterdam launched a programme to combat a housing shortage and realise ambitious societal goals for 32 of its most deprived neighbourhoods. After decades of urban renewal projects, these areas still scored poorly on most socio-economic indicators. The programme aims to develop more affordable housing for low- and middleincome households, to revitalise the existing public spaces of these neighbourhoods and to improve the residents’ socio-economic position. In addition, , the progressive municipal council installed in 2018 intends to democratise urban renewal processes with the aim of increasing community involvement.
The aim of our study was to investigate the association between health enhancing and threatening, and social and physical aspects of the neighbourhood environment and general practitioner (GP) assessed morbidity of the people living there, in order to find out whether the effects of environmental characteristics add up or modify each other. We combined GP electronic health records with environmental data on neighbourhoods in the Netherlands.
Cross-classified logistic multilevel models show the importance of taking into account several environmental characteristics and confounders, as social capital effects on the prevalence of morbidity disappear when other area characteristics are taken into account. Stratification by area socio-economic status, shows that the association between environmental characteristics and the prevalence of morbidity is stronger for people living in low SES areas. In low SES areas, green space seems to alleviate effects of air pollution on the prevalence of high blood pressure and diabetes, while the effects of green space and social capital reinforce each other.
Groenewegen, P. P., Zock, J-P., Spreeuwenberg, P., Helbich, M., Hoek, G., Ruijsbroek, A., ... Dijst, M. (2018). Neighborhood social and physical environment and general practitioner assessed morbidity. Health & Place, 49, 68-84.
DOI: https://doi.org/10.1016/j.healthplace.2017.11.006
In dit artikel worden de consequenties besproken van de ruimtelijke uitsortering ten gevolge van ontwikkelingen op de woningmarkt voor de opdracht van sociaalwerk in de stad. We kijken daarbij naar de aard en de impact van de brede residualiseringsopgave op sociaal werk.
Auteurs: Saskia Welschen & Lex Veldboer.
Gepubliceerd in Beleid en Maatschappij
Het aantal dak- en thuislozen is in de afgelopen jaren fors gestegen. Sinds de eerste schatting in 2009 is het aantal dakloze 18- tot 65-jarigen in Nederland toegenomen van 17,8 duizend naar 39,3 duizend in 2018, de laatste bekende meting2. Het aantal daklozen tussen 18 en 30 jaar is in deze periode zelfs verdrievoudigd. Een derde van de daklozen valt, volgens de meest recente cijfers, in deze leeftijdsgroep. Op verzoek van het ministerie van Volksgezondheid Welzijn en Sport (VWS) heeft het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) onderzoek gedaan naar de ontwikkeling van het aantal daklozen. Het CBS concludeert dat dakloosheid vooral voorkomt bij mensen die langere periode in armoede leven. Het ministerie van VWS is 14 maart 2019 een actieprogramma gestart voor dak- en thuisloze jongeren om deze problematiek samen met andere departementen te adresseren. Daarnaast is de Tweede Kamer op 6 december 2019 door het kabinet geïnformeerd over de brede aanpak van dak- en thuisloosheid.
Behandeld in Commissie Werk, Inkomen en Onderwijs 27 januari 2021
Behandelend ambtenaar: Jan Feenstra, j.feenstra@amsterdam.nl
Voor meer informatie/voordracht klik hier
Bron: SIGNIFICANT APE
In opdracht van Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid
Auteur(s)Michiel Blom, Sam Huberts, Marjolijn Zwanepol, Maartje Gielen, Ellen Westhoff, Joeri Athmer, Ilse Kalisvaart en Wouter Oosterom
De Staat van de Gebieden beschrijft voor de komende bestuursperiode de belangrijkste drie ontwikkelingen van elk gebied in Amsterdam en welk effect ze in het gebied hebben. Het resultaat is een (niet uitputtend) overzicht van 75 opgaven en bijbehorende oplossingsrichtingen. De opgaven voor de gebieden hebben overeenkomsten, maar de manier waarop ze tot uiting komen, verschilt per gebied. De opgaven in de gebieden zijn de effecten van veelal grote ontwikkelingen die hun weerslag hebben op de dagelijkse leefwereld van Amsterdammers. Want ondanks de groei en bloei van de stad, gaat de voorspoed aan een deel van de buurten en hun bewoners voorbij.
Amsterdam is, net als veel andere grote steden overal ter wereld, razend populair. De stad oefent een grote aantrekkingskracht uit op allerlei ver- schillende mensen, en zij blijven ook nog eens langer in de stad plakken. Sinds 2008 groeit Amsterdam jaarlijks met zo’n 10.000 inwoners, waardoor het recordaantal van 872.000 inwoners uit 1959 waarschijnlijk in 2019 zal sneuvelen. Al deze nieuwe huishoudens moeten zichzelf een plek zien te verwerven op de toch al gespannen Amsterdamse woningmarkt. Dit zorgt voor meer druk op de woningvoorraad, de bouwwoede vanaf 2014 ten spijt.
Tegelijkertijd domineert het liberale paradigma dat meer marktwerking zal zorgen voor een beter functionerende woningmarkt al geruime tijd het denken over wonen in Nederland en elders. Vooral Amsterdam zou een overschot aan gereguleerde huurwoningen kennen. Als gevolg hebben nationaal en lokaal woonbeleid zich lange tijd gericht op uitbreiding van het eigenwoningbezit, terugdringen van de huurregulering en beperking van de sociale huurvoorraad
In het kielzog hiervan fungeert de woning in toenemende mate als inves- teringsobject. Ruime hypotheekverstrekking is de afgelopen decennia dé brandstof voor stijgende woningprijzen geweest. Kopers zijn hun woning als spaarpot gaan zien, met strategisch investeringsgedrag als gevolg. In recente jaren is hypotheekkrediet aangevuld door lage rentestanden en de overvloedige aanwezigheid van privaat kapitaal. Deze ‘muur van geld’ stort zich op vastgoed. Kleine particuliere beleggers kopen woningen op voor verhuur (‘buy-to-let’), en ook grote institutionele partijen komen vaker uit bij vastgoed in hun zoektocht naar rendement. De investeringsfunctie bepaalt in toenemende mate de prijs van de woning, terwijl de woonfunctie juist minder bepalend wordt.
Deze drie trends – de populariteit van de stad, marktgericht woonbe- leid, en de woning als investeringsobject – zorgen voor ongelijkheid op de woningmarkt. Terwijl veel woningbezitters met hun huis veel vermogen (overwaarde) hebben weten op te bouwen, krijgen ‘outsiders’ en lagere inkomens te maken met uitsluiting en stijgende woonlasten. Uiteraard is het wederkerige verband tussen klassepositie en woonsituatie niet nieuw. Desalniettemin lijkt het verband aan belang te winnen.
In dit essay beschrijf en duid ik de belangrijkste recente ontwikkelingen op de Amsterdamse woningmarkt, en de gevolgen voor sociale en ruimtelijke ongelijkheid in de stad. Daarnaast formuleer ik een aantal belangrijke uitdagingen voor toekomstig onderzoek naar de Amsterdamse woningmarkt.
Bron: Hochstenbach, C. (2019). Kansen en ongelijkheid op de Amsterdamse woningmarkt. In H. van de Werfhorst, & E. van Hest (editors), Gelijke kansen in de stad (blz. 209-225). Amsterdam University Press. https://doi.org/10.5117/9789463728829
Er is onderzoek verricht naar waar, sinds de start van het Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen, de kwetsbare groepen met een urgente woonvraag zijn gaan wonen. De spreidingscijfers bevestigen het beeld dat kwetsbare mensen vooral zijn gehuisvest in wijken waar veel corporatiewoningen vrijkomen en in wijken met veel kleine woningen met een lage huur.
Naast stedelijke producten (rapport ‘Toewijzing kwetsbare groepen in wijken’ (OIS), Factsheet ‘Huisvesting kwetsbare groepen: de spreiding over stadsdelen, wijken en buurten’ (Nieuw-West en Noord) en een Excel tabellenset) is er voor Nieuw-West een specifieke analyse uitgevoerd
Zie ook de rapportage en factsheet periode 2016-2017
Uitgave jaar 2018
Auteur: Roland Oude Ophuis (stadsdeel Nieuw-West)
Er is onderzoek verricht naar waar, sinds de start van het Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen, de kwetsbare groepen met een urgente woonvraag zijn gaan wonen. De spreidingscijfers bevestigen het beeld dat hoe kwetsbaarder een wijk of buurt is, hoe meer kwetsbare groepen hier in het algemeen gehuisvest worden.
Op basis van het OIS rapport ‘Woningtoewijzing kwetsbare groepen in wijken: trends en ontwikkelingen 2016-2018' en een tabellenset heeft Nieuw-West een eigen factsheet voor het stadsdeel opgesteld. Deze analyse geeft naast extra inzicht in de spreiding over de stadsdelen, ook inzicht over de spreiding in de gebieden, wijken en buurten van alleen Nieuw-West. Daarnaast gaat de factsheet op enkele trends in.
Zie ook de rapportage en factsheet periode 2016- (1ste helft) 2017
De roep om betaalbare huurwoningen wordt steeds luider. De gemiddelde huurprijs in de sociale sector steeg het afgelopen decennium om verschillende redenen, waaronder de verhuurderheffing en de nieuwbouw van steeds grotere woningen. Inmiddels is een trend ingezet om woningen weer kleiner te bouwen met minder wws-punten. Met de passendheidsnorm stuurt de overheid sinds 2016 op huurprijzen onder de aftoppingsgrens van 592,55 euro of 635,05 euro (prijspeil 2017) afhankelijk van het type huishouden. Door deze norm moeten corporaties 95 procent van hun sociale woningvoorraad tegen een huurprijs op of onder de aftoppingsgrens verhuren. Naast de aanpassing van de huidige huurprijzen streven veel corporaties naar betaalbare woningen via nieuwbouw. Zij willen nieuwbouwwoningen goedkoper realiseren om woningen kostprijsdekkend te verhuren onder de aftoppingsgrens.
Platform31 startte in oktober 2016 het experimentenprogramma ‘Van aanbesteden naar afnemen’. Aan dit experimentenprogramma deden zeven corporaties mee, die hun marktuitvraag niet meer aan de hand van een bestek, maar aan de hand van functionele prestatie-eisen in de markt wilden zetten. In deze rapportage brengen we de aanpakken van de deelnemende corporaties aan het experimentenprogramma in beeld en kijken we of hun andere aanpakken leidden tot lagere stichtingskosten.
Ter ondersteuning van het Masterplan Zuidoost heeft OIS verschillende aspecten van het wonen in Zuidoost met cijfers in beeld gebracht. Het gaat om de samenstelling, kwaliteit en de betaalbaarheid van de woningvoorraad. Ook komen de verhuisplannen van bewoners van Zuidoost aan bod en de woonsituatie van eenoudergezinnen in het stadsdeel. Dit is te lezen in het rapport 'Wonen in Zuidoost 2020'.
Een relatief groot deel van de woningvoorraad in Zuidoost bestaat uit sociale huurwoningen. De bewoners daarvan vallen vaker in de laagste inkomensgroep dan gemiddeld in de stad. In het stadsdeel wonen alle inkomensgroepen echter wel vaker in een koopwoning dan in vergelijking met de rest van de stad. Ondanks dat de woningvoorraad in het stadsdeel nog niet zo oud is, zijn er wel punten waarop bewoners minder tevreden zijn. Zo ziet men in Venserpolder vaak verbeterpunten wat betreft de keuken, badkamer en het toilet. Verder is de tevredenheid over het functioneren van de Vereniging van Eigenaren relatief laag. Bewoners in Zuidoost met verhuisplannen zoeken vaak een huurwoning in de eigen buurt. Toch geven geven bewoners van het stadsdeel die willen verhuizen vaker dan gemiddeld aan dat zij graag naar een ander stadsdeel verhuizen.
Klopt het dat niet-studerende jongeren, die bij hun ouders in sociale huurwoningen wonen, moeilijk aan woonruimte komen en daardoor veel langer dan andere jongeren bij hun ouders moeten blijven wonen. In hoeverre staat dat hun ontwikkeling en hun kansen in de maatschappij in de weg en welke problemen worden hierdoor verder veroorzaakt? Dit onderzoek geeft geen volledig antwoord op deze vragen maar geeft wel gedetailleerd inzicht in de stand van zaken. Dit kan vervolgens worden gerelateerd aan de ontwikkelingen op de woningmarkt in Amsterdam en andere maatschappelijke ontwikkelingen.
Het onderzoek is uitgevoerd door OIS voor alle stadsdelen en de resultaten zijn te zien in bijgaande rapportage.
Uit gebiedsagenda en –plan De Pijp/Rivierenbuurt
Het doel is dat huishoudens met omstandigheden met een inschrijfduur tussen de twee en vijf jaar, die de maximale situatie- en zoekpunten opbouwen, er in slagen binnen drie jaar een woning te bemachtigen. De wachtpunten zijn de basis. Iedereen die ingeschreven staat op WoningNet en/of Woonmatch bouwt wachtpunten op en deze blijven altijd behouden tot het moment dat een nieuwe huurwoning gevonden is. Woningzoekenden beginnen niet op nul, hun huidige inschrijfduur wordt automatisch omgezet in wachtpunten. Nieuw is dat woningzoekenden straks voor zoeken punten krijgen en zo meer kans maken op een woning. Situatiepunten bouwt iemand alleen op als diegene voldoet aan één van de omstandigheden. Zoekpunten en situatiepunten zijn bedoeld voor huishoudens met een dringende verhuiswens. Het weigeren van een bezichtiging, niet op komen dagen voor een bezichtiging (no-show) of het weigeren van een woning kost zoek- en situatiepunten. Wachtpunten worden nooit afgenomen in deze situaties. Om er voor te zorgen dat er voldoende woningen overblijven voor huishoudens die geen situatiepunten hebben en om er voor te zorgen dat hier spreiding in aangebracht kan worden, kunnen woningzoekenden op 50% van de woningen hun situatiepunten inzetten. Gemeenten krijgen daarnaast de mogelijkheid om een experiment te starten om jongeren, die na afloop van hun jongerencontract dakloos worden een steuntje in de rug te bieden, door middel van het toekennen van startpunten. Dit is een tijdelijk experiment, dat na 2 jaar geëvalueerd wordt.
Behandeld in Gemeenteraad 31 maart 2021
Behandelend ambtenaar: Wonen, Jeroen Montauban, j.montauban@amsterdam.nl Wonen, Kirsten Simhoffer, k.simhoffer@amsterdam.nl
Voor meer informatie klik hier
Middeninkomens hebben beperkt toegang tot de sociale huursector, maar verdienen ook niet altijd genoeg om een vrijehuursectorwoning te betalen. Deze studie brengt in beeld waar middeninkomens wonen, wat ze kunnen uitgeven aan wonen en welke mogelijkheden er zijn om het aanbod aan betaalbare en toegankelijke huurwoningen voor middeninkomens te vergroten.
Huishoudens met een middeninkomen worden in de recente maatschappelijke en beleidsdiscussie vaak in één adem genoemd met het middensegment van de huurwoningmarkt, opgevat als de vrije huursector, met huren tussen circa € 700 en 900 per maand.
De analyses in deze en eerdere studies laten echter zien dat middeninkomens en het middensegment van de huurwoningmarkt zeker niet één-op-één samenvallen. Hoewel de groep middeninkomens zeer divers is (ouderen en jongeren, alleenstaanden en gezinnen) hebben ze één ding gemeenschappelijk: voor hen zijn vrije huurwoningen in het middensegment vaak niet betaalbaar.
De studie toont aan dat ongeveer 28% van de middeninkomens geen huur van € 700 of meer kan betalen. Dit geldt vooral, maar niet alleen, voor huishoudens met lagere middeninkomens: huishoudens die op basis van hun inkomen net niet meer in de sociale huursector terechtkunnen.
Beleidsmakers moeten een goede afweging maken tussen de maatschappelijke kosten en baten op korte en lange termijn en zich bewust zijn van de gevolgen voor de middeninkomens.
| Auteur(s) | Manon van Middelkoop en Frans Schilder |
|---|---|
| Publicatiedatum | 13-11-2017 |
Bron: website PBL
In opdracht van de gemeente Amsterdam heeft RIGO in het najaar van 2019 een onder-zoek uitgevoerd naar discriminatie in de particuliere huursector in Amsterdam. Hierbij is gebruikgemaakt van praktijktesten in de vorm van mystery mails en mystery calls. In dit rapport worden de resultaten van het onderzoek gepresenteerd. Hieronder gaan we eerst kort in op de aanleiding en het doel van het onderzoek. Vervolgens schetsen we enkele achtergronden over de particuliere huursector in Amsterdam. Het hoofdstuk eindigt met een leeswijzer, waarin de opzet van het onderzoek en het rapport uit-een wordt gezet. De gemeenteraad van Amsterdam maakt zich al geruime tijd zorgen over discriminatie op de Amsterdamse woningmarkt. Aanleiding voor deze zorgen is onder meer een landelijk onder-zoek van de Groene Amsterdammer uit 20181, waaruit bleek dat discriminatie in de particuliere huursector in Nederland regelmatig voorkomt. In een motie is het college opgeroepen om woningmarktdiscriminatie integraal op te nemen in het beleid van aanpak van discrimi-natie en de anti-discriminatiecampagne van de gemeente Amsterdam. Reden voor de ge-meente Amsterdam om RIGO een discriminatieonderzoek te laten uitvoeren in de particuliere huursector in de vorm van een mysteryonderzoek. Het doel van het uitgevoerde onderzoek was om in beeld te brengen in hoeverre er sprake is van discriminatie op de Amsterdamse particuliere huurwoningmarkt op basis van etniciteit. De resultaten van het onderzoek geven de gemeente Amsterdam een basis om waar nodig in gesprek te gaan met de branche om daarmee discriminatie tegen te gaan.
Behandeld in Commissie Wonen & Bouwen 3 juni 2020 en 13 mei 2020
Behandelend ambtenaar: K.Gouweloos, k.gouweloos@amsterdam.nl
Voor meer informatie klik hier
Bron: RIGO - www.rigo.nl
Auteurs:
Steven Kromhout; steven.kromhout@rigo.nl
Lianne Wittkämper; lianne.wittkamper@rigo.nl
Esther Cozijnsen; esther.cozijnsen@rigo.nl
Sinds de Tweede Wereldoorlog wordt het beleidsideaal van de gemengde wijk ingezet om de negatieve gevolgen van concentraties van bepaalde bewonersgroepen in buurten tegen te gaan: via nieuwbouw, stadsuitbreiding, herstructurering en transformatie. De laatste jaren lijkt dit ideaal aan kracht in te boeten. Door de economische crisis, de beëindiging van het Wijkenbeleid en herziening van de Woningwet, kwam de stedelijke herstructurering tot stilstand. Inmiddels maken gemeenten en corporaties zich zorgen over de concentraties van kwetsbare mensen in buurten met goedkope woningen. Tegelijkertijd zijn er zorgen over te krappe naar gemeenten gedecentraliseerde taken in het sociaal domein en doen zich – als gevolg van Europese wetgeving en de herziene Woningwet – majeure veranderingen in de corporatiesector voor. De combinatie van deze ontwikkelingen werpen nieuw licht op het denken over gemengde wijken.
Is de gemengde wijk nog een relevant beleidsconcept voor stedelijke partijen in dit tijdsgewricht? In dit rapport verbindt Platform31 de beleidspraktijk van zes steden met de beleidshistorie van de gemengde wijk in Nederland en met inzichten uit de wetenschap. Platform31 interviewde bijna 40 strategen en bestuurders over de gemengde wijk in zes steden: Breda, Ede, Groningen, Leeuwarden, Nijmegen en Tilburg. Vanuit drie perspectieven zijn de doelen, ambities en praktijken van menging in kaart gebracht: de lokale overheid, de corporatiesector en het sociaal domein. Signaleren lokale beleidsmakers, vertegenwoordigers van corporaties en zorgorganisaties in toenemende mate segregatie? Wat is hun visie op deze ontwikkeling en welke stedelijke afspraken komen hieruit voort? In hoeverre speelt het beleidsconcept van de gemengde wijk nog een rol in de aanpak van segregatie? En welke interventies worden hiervoor ingezet?
In this paper, I argue that our understanding of the increase in economic inequality in advanced welfare de- mocracies could be enhanced by taking account of the changes which took place in the housing regimes of many countries. I demonstrate how one could derive testable hypotheses concerning a direct relationship between both social trends, which can at least theoretically go in both directions (i.e. changing housing regimes influencing inequality trends, or inequality trends influencing characteristics of housing regimes), while the ‘classical’ driving forces of increasing inequalities function as intermediate variables in a multivariate model. Alternatively, a simple interaction model could guide future research, in the sense that social trends which are routinely considered as ‘driving forces’ of increasing economic inequality – but altogether do not explain that much of the observed long- term trend – could theoretically work out in a different way under different housing regimes.
Bron: Wilde, C. 2011. The Interplay between Economic Inequality Trends and Housing Regime Changes in Advanced Welfare Democracies: A new Research Agenda. Amsterdam, AIAS, GINI Discussion Paper 18
Hieronder vindt u de 'impressie inzet tegengaan kansenongelijkheid' voor de thema's Werk en Inkomen, Gezondheid en Zorg, Onderwijs en Opvoeding en Wonen.
Bron: Gemeente Amsterdam - Impressie inzet tegengaan kansenongelijkheid
Er wordt verslag gedaan van de recente ontwikkelingen op het gebied van armoede en levensomstandigheden in Nederland.
Tussen 2016 en 2018 werd drie op de 10 nieuwe verhuringen van sociale corporatiewoningen toegewezen aan kwetsbare groepen uit het Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen. Het gaat dan bijvoorbeeld om medische en sociale urgenten, uitstroom uit de maatschappelijke opvang, vrouwenopvang/huiselijk geweld en statushouders. Huurders die uitstromen uit de maatschappelijke opvang of andere sociale voorzieningen huren allereerst een woning van een begeleidende zorgaanbieder, daarna kan de woning eventueel rechtstreeks van de corporatie worden gehuurd. Voor huurders met een sociale of medische urgentie geldt deze tussenstap niet. Er is behoefte aan meer inzicht in waar kwetsbare groepen terecht komen. Er is een zorg dat deze vaak kwetsbare huishoudens terecht komen in al kwetsbare wijken, wijken die weinig veerkracht hebben om kwetsbare huishoudens op te vangen. In 2018 is daarom in beeld gebracht waar deze groepen gehuisvest worden in de stad. De resultaten zijn weergegeven in de rapportage ‘Woningtoewijzing kwetsbare groepen in wijken’ van januari 2018.
Trends en ontwikkelingen 2016-2018
Behandeld in Commissie Bouwen en Wonen 11 december 2019
Behandelend ambtenaar Hugo Bakkum, h.bakkum@amsterdam.nl
Bron: OIS in opdracht van afdeling Wonen en stadsdelen
Voor meer info klik hier
Recent research has pointed to increasingly divided housing access across advanced economies. This reflects growing labor market inequality and rising intergenerational divides amplifying the importance of parental resources. At the same time, an increasing spatial polarization of housing markets has driven divergence between high-gain versus low-gain submarkets. This paper confronts how divided access to housing collides with growing spatial inequality in housing markets. The research turns to the Netherlands, drawing on full-population register data. First, GIS mapping exposes spatial polarization in house-value development. Second, household-level modeling demonstrates the impact of income, employment position and parental wealth in divided access to housing submarkets. Taken together, spatial polarization and differentiated access appear fundamental to driving inequalities in housing wealth accumulation.
Arundel, R. & Hochstenbach, C. (2019) Divided Access and the Spatial Polarization of Housing Wealth. Urban Geography. Online First, DOI: 10.1080/02723638.2019.1681722
The Netherlands has traditionally been considered an iconic ‘unitary’ rental housing market in which social and private sectors directly compete. More recently however, this unitary market has been undermined by changes in the status of housing associations, the privatization of social housing stock and the promotion of home ownership. It has subsequently been suggested that the Netherlands is drifting toward a ‘dualist’ system in which social and private sectors are critically unequal. This paper takes on this claim, providing, on the one hand, palpable evidence of the waning influence of the unitary housing system in the Netherlands and, on the other, a deeper examination of processes of dualisation as well as the outcomes. We focus on Amsterdam, where housing privatization has been most intense. We specifically draw on a geospatial analysis of changing tenure distributions at the neighbourhood level as well as a household analysis of the shifting profile of tenants and home owners to show how the unitary rental market, which helped establish Amsterdam as an iconic ‘just city’, has been unraveling. We demonstrate the relevance of the unitary/dualist model to understanding contemporary urban processes, especially those featuring social and economic polarization.
R.J. van Duijne en R. Ronald (2018)
Dit artikel is reeds (open access) gepubliceerd. Klik hier voor een link naar het hele artikel.
In deze voortgangsrapportage 2020 wordt gerapporteerd over de behaalde resultaten in 2020 en wordt een vooruitblik gegeven op de uitvoering van het programma in 2021-2022. Op 14 februari 2019 is het vernieuwde programmaplan ouderenhuisvesting 2019-2022 vastgesteld door de gemeenteraad. Het programma ouderenhuisvesting maakt zich sterk voor een goede woonpositie van de Amsterdamse ouderen in een nauwe samenwerking met ouderen zelf, de woningcorporaties, zorgaanbieders en alle andere betrokken partners. Vanuit het programma ouderenhuisvesting 2019-2022 wordt ingezet op drie actielijnen:
1) Inzet op individueel wonen in de ‘normale’ voorraad
2) Inzet op zelfstandige geclusterde ouderenwoningen
3) Inzet op regie bij transformatie van zorghuisvesting
Behandeld in Commissie Wonen en Bouwen 30 juni 2021en 19 mei 2021
Behandelend ambtenaar: Directie Wonen, Andor Kwee, andor.kwee@amsterdam.nl,Directie Wonen, Janice Aliar, j.aliar@amsterdam.nl
Voor meer informatie klik hier
In 2015 is het programma Programma ouderenhuisvesting 2015-2018 ingesteld om aandacht te kunnen besteden aan de kwetsbare positie van ouderen op de Amsterdamse woningmarkt. Het aantal 65-plussers neemt toe van 12% naar 16% van alle Amsterdammers in 2030. Oudere Amsterdammers moeten hierdoor in toenemende mate concurreren op de krapper wordende woningmarkt. Omdat het klassieke verzorgingshuis is verdwenen, blijven zij langer thuis wonen,waardoor zij aangewezen zijn op zelfstandige woningen in de stad. Die zijn niet altijd geschikt om oud in te worden. Tegen deze achtergrond heeft het programma ouderenhuisvesting in 2017prioriteit gegeven aan uitbreiding van aanbod in de bestaande voorraad en de nieuwbouw. Ook was de inzet om het bestaande zorgvastgoed te behouden voor ouderenhuisvesting. Bij dit alles is actief de samenwerking gezocht met ouderenorganisaties en partners in de stad.
Behandeld in de Commissie Wonen van 7 februari 2018
Behandelend ambtenaren: Age Niels Holstein, email a.holstein@amsterdam.nl
Iris Westerterp, email: i.westerterp@amsterdam.nl
Voor meer informatie klik hier
Unia herschreef - naar aanleiding van de Internationale dag voor ouderen op 1 oktober – een brochure over leeftijdsdiscriminatie uit 2009. Het was hoog tijd voor een update, want deze problematiek is tien jaar later jammer genoeg nog steeds actueel.
Housing is central in the reproduction of social inequalities. Beyond divides across populations, trends point to increasingly unequal housing‐market dynamics across space. Nonetheless, little systematic evidence exists on the spatial inequality of housing values. In this paper we address this through a detailed investigation of house‐value developments in the Netherlands over time and space. We draw on national registers including longitudinal and geocoded data for the entire housing stock over the 2006–2018 period. Spatial polarisation is examined across different scales at the national, provincial, and urban level. We further investigate how housing‐market inequality trends vary over time, particularly between periods of economic boom and house‐price increases or, conversely, periods of downturn. Our analyses expose a substantial and widespread trend of spatial polarisation. Rising spatial inequality between neighbourhoods is clearly apparent at the national level, within all but one province, as well as for 44 of the 50 largest municipalities. The polarising trend appears structural and pervasive. While boom periods saw the strongest increases, inequality levels, remarkably, remained stable or even saw continued increases over the period of declining house prices. These patterns of spatial polarisation in house values have fundamental societal implications towards uneven wealth accumulation and in amplifying socio‐economic cleavages across populations and space.
Hochstenbach, C. & Arundel, R. (2019) Spatial housing market polarisation: national and urban dynamics of diverging house values. Transactions of the Institute of British Geographers. Online First, DOI: 10.1111/tran.12346
Dit is de rapportage over het tweede uitvoeringsjaar van het Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen, 2016-2018. Binnen het programma werken diverse gemeentelijke onderdelen, woningcorporaties en zorgaanbieders samen om de huisvesting van kwetsbare groepen beter te laten verlopen in Amsterdam. Concreet is de doelstelling om vanaf eind 2018 alle kwetsbare groepen met een urgente woonvraag binnen drie maanden passende woonruimte aan te bieden.
Behandeld in de Commissie Wonen van 7 februari 2018
Behandeld ambtenaar: Arjan Spit, email: a.spit@amsterdam.nl
Voor meer informatie klik hier
De inkomensgrens om voor een sociale huurwoning (met een huurprijs tot 711 euro) in aanmerking te komen bedraagt 36.798 euro (prijspeil 2018). Huishoudens die meer verdienen zijn primair aangewezen op woningen in het midden- of hogere segment. Sinds 2016 hebben corporaties tijdelijk tot 2021 tien procent extra ruimte om deze huishoudens tot een jaarinkomen van 41.059 euro te huisvesten in de sociale woningvoorraad.
In dit onderzoek gaan we in op de betaalbaarheid en beschikbaarheid van woningen voor de huurders die primair zijn aangewezen op het middensegment en de rol van woningcorporaties daarin. Op basis van de bevindingen stellen we twee samenhangende beleidsaanbevelingen voor.
Vroegsignalering heeft in Amsterdam en Rotterdam volop de aandacht van de geraadpleegde woningcorporaties. Deze woningcorporaties voeren tegenwoordig een actief incasso uit. De inzet is bij alle corporaties om zo vroeg mogelijk bij een huurachterstand met de huurder afspraken te maken over het in lopen van de achterstand. Dit gebeurt vanuit de ervaring dat snelle actie meer mogelijkheden biedt om een huisuitzetting te voorkomen. Voor de corporaties heeft dit ook (financiële) voordelen.
Auteurs: Dorieke Wewerinke en Linda van den Dries
Projectleider: Judith Wolf
In zijn laatste onderzoek concludeert Cody Hochstenbach, onderzoeker gentrificatie aan de UvA onder andere dat zowel Rijk als gemeente een remmende en een aanjagende rol kunnen hebben in de gentrificatie van Amsterdamse buurten, en dat het beleid ten aanzien van de bouw en verkoop van sociale huurwoningen (van corporaties) daarop van grote invloed kan zijn. “Hoewel Amsterdam tot de dag vandaag een redelijk gemengde stad is, schept het huidige woonbeleid ruimte voor toenemende sociaal economische ongelijkheid en sociaal-ruimtelijke tweedeling. De segmentering van verschillende soorten woonsegmenten dient zeer uiteenlopende delen van de populatie van de stad.” Hochstenbach constateert onder andere dat primair verkocht wordt in buurten “die al aan het gentrificeren zijn, en waar het markt-georiënteerde herstructurering nog steeds gecombineerd kan worden met het doel van sociale menging.” Hoewel het doel van sociale menging een rem kan zijn op gentrificatie, kan de toestemming om in die buurten te verkopen en de vraag in die buurten een aanjager van gentrificatie zijn, en uiteindelijk bijdragen aan tweedeling, aldus het onderzoek.
Behandeld in Commissie Wonen 18 januari 2017
Voor meer informatie klik hier
Bron: Article in Housing Theory and Society · December 2016
Nowadays, homelessness is predominantly a local responsibility. The policy challenges that local authorities face in dealing with this issue are complex or, according to some commentators, can even be described as “wicked”. Until recently, local authorities have had limited success in addressing homelessness for reasons including a lack of information and fragmentation of services, to name but two.
In a new attempt to face up to these challenges, several northern European metropolises have published similar strategic approaches to ending homelessness. By studying their policy, structure and management style, this volume focuses on the impacts and outcomes of these new governance arrangements on the quality of service provision. By comparing and evaluating the different approaches in governance, the author provides deeper insight into exactly which elements of administrative and political approaches, or which governance arrangements, are most effective in this respect and how social results can be improved in general.
In this way this study makes an important contribution to the academic debate on the optimum organization of governance arrangements. This volume also provides a critical perspective on current decentralising trends and contains a plea for a corporate, instrumental approach towards governance arrangements on homelessness. The author concludes that the social relief sector should be functioning as a trampoline, not as a last resort.
Auteur: Nienke Boesveldt, VUmc
Bron: website G4-USER
Mensen die in de Metropoolregio Amsterdam (MRA) willen starten op de woningmarkt of een andere woning zoeken, zijn vaak aangewezen op de particuliere huurwoningen in de vrije sector. Van de recent verhuisden in de MRA betrok een kwart een woning in dat segment, dat ook een groeiend aandeel van de woningvoorraad vormt: van 8 procent in 2017 naar 11 procent in 2019. Dat blijkt uit de resultaten van het tweejaarlijkse woningmarktonderzoek in de MRA, dat in 2019 opnieuw werd uitgevoerd.
In de winter van 2011/2012 hebben de vier grote steden voor de tweede maal gezamenlijk een onderzoek uitgevoerd naar feitelijk daklozen in hun stad. Doel van dit onderzoek was om meer inzicht te krijgen in de grootte en kenmerken van de groep feitelijk daklozen. Daarnaast is op grond van gegevens uit enquete en registraties een schatting gemaakt van het aantal personen dat op een gemiddelde nacht op straat slaapt.
Auteurs: GGD Amsterdam; Marcel Buster, Mariette Hensen, Matty de Wit, Natalie Runtuwene, GGD Rotterdam – Rijnmond; Eva Mandos, Staf van Zeele, GGD Den Haag; Renske Gilissen, GG&GD Utrecht; Regien Vleems, Addi van Bergen
Bron: website G4-USER
Naast denkvermogen is 'doenvermogen' minstens zo belangrijk om aan de hoge eisen van de participatiesamenleving te kunnen voldoen. De overheid verwacht van burgers steeds vaker dat ze zelfredzaam zijn op het gebied van gezondheid, persoonlijke financiën en de arbeidsmarkt. De WRR vraagt met dit rapport aandacht voor het belang van niet-cognitieve vermogens, zoals een doel stellen, in actie komen, volhouden en om kunnen gaan met verleiding en tegenslag.
Kennis en intelligentie alleen zijn niet genoeg voor redzaamheid. Ook mensen met een goede opleiding en een goed inkomen kunnen in moeilijkheden komen omdat ze even niet opletten of zaken voor zich uitschuiven. Dat geldt zeker op een momenten dat het leven tegenzit, zoals bij een echtscheiding, faillissement of ontslag. En soms is het juist de overheid die mensen minder redzaam maakt, omdat ze onvoldoende rekening houdt met verschillen in het doenvermogen van burgers.
Met dit rapport zet de WRR een volgende stap in de toepassing van gedragswetenschappelijke kennis in beleid. Steeds meer beleidsmakers onderzoeken hoe ze keuzearchitectuur kunnen inzetten om cognitieve beperkingen van burgers te compenseren. Weten is nog geen doen richt zicht op de niet-cognitieve vermogens. Door een slimmer en realistischer ontwerp van beleid kan de overheid de redzaamheid van burgers versterken.
In het rapport beveelt de WRR aan om bij voorgenomen beleid en regelgeving vooraf te toetsen of de regeling ‘doenlijk’ is voor burgers. Zij moeten de wet niet alleen kennen maar ook ‘kunnen’. De kernvraag in deze toets luidt: gaat de regeling uit van realistische assumpties over de mentale belastbaarheid van burgers?
Na de verschijning van het rapport heeft de WRR het idee van deze toets verder uitgewerkt. De raad heeft hierbij dankbaar gebruik gemaakt van de expertise van deskundigen. De bijlage biedt een nadere uitwerking van de doenvermogentoets. Uitgangspunt is dat in uitvoeringstoetsen niet alleen het perspectief van uitvoeringsorganisaties moet worden betrokken, maar ook het perspectief van burgers.
Bron: website WRR
Many postindustrial cities across Europe and other contexts are marked by growing social–spatial inequalities, housing liberalization, and gentrification, which limit the housing options of low-income households. We investigated changes in the residential moves of different low-income households (working poor, low-to-middle income, and unemployed) in the Amsterdam and Rotterdam urban regions for the time period 2004–2013. We found an overarching trend for the suburbanization of poverty toward the urban peripheries and surrounding regions. While this trend appears to be relatively crisis resistant in the tight Amsterdam housing context, it is more cyclical in Rotterdam and has slowed following the global financial crisis. Low-to-middle income and unemployed households are increasingly moving to the urban regions surrounding cities, particularly to higher density satellite towns. Nevertheless, a growing number of working poor households remain highly urbanized, employing various coping strategies to acquire housing. This paper reveals how the suburbanization of poverty is both a direct process of poor households moving from city to suburb, and a broader indirect process caused by exclusionary mechanisms such as the decreasing accessibility and affordability of inner-urban neighborhoods, which reflect broader changes in the geography and socioeconomic patterning of urban regions.
C. Hochstenbach en S. Musterd (2016).
Dit working paper is reeds gepubliceerd. Klik hier voor een link naar het gepubliceerde artikel.
Reacties op Masterplan Nieuw-West
Om bewoners van Nieuw-West al in de beginfase van het plan te betrekken en mee te laten denken, zijn er in het voorjaar van 2021 verschillende bijeenkomsten georganiseerd. In de maand juli kon iedereen reageren op de 60% versie van het Masterplan Nieuw-West. Mede door deze input zijn de kansen en problemen van Nieuw-West nog scherper omschreven. De beschrijving van deze nieuwe versie is te lezen in: Samen Nieuw–West. Waarom een Masterplan?
Behandeld in Commissie Algemene Zaken 13 januari 2022
Behandelend ambtenaar: Maureen van Eijk, kwartiermaker Masterplan Nieuw-West, m.van.eijk@amsterdam.nl Yara Jansen, projectleider Masterplan Nieuw-West, yara.jansen@amsterdam.nl
Voor meer informatie/voordracht klik hier
Amsterdam Nieuw–West is een stadsdeel waar jongeren graag wonen, werken, studeren en recreëren. Maar er zijn ook grote opgaves rondom leefbaarheid, veiligheid, ongelijke kansen en problemen achter de voordeur. De uitdagingen zijn omvangrijker dan in andere gebieden in Amsterdam en in Nederland. De afgelopen decennia is in dit stadsdeel veel geïnvesteerd en zijn door een groot aantal betrokken organisaties en bewoners stevige stappen gezet. Uiteenlopende inzet heeft bijgedragen aan het verbeteren van de leefbaarheid, veiligheid en de sociale veerkracht in het stadsdeel. Toch bleek dit onvoldoende om het tij structureel te keren. Om een fundamentele verandering te realiseren, is een aanpak nodig waarin informele en formele partijen, bewoners, ondernemers en professionals zich voor langere termijn committeren aan een gezamenlijk doel: het creëren van perspectief voor de jeugd met een integrale aanpak op gebied van fysieke en sociale problematiek. De problematiek is omvangrijk.
Daarom kan het nodig zijn om grote lange termijn maatregelen te nemen. Maatregelen waarvoor in sommige gevallen een wets- of systeemwijziging nodig is.
Het doel van een integrale aanpak voor Nieuw–West is: Ieder kind in Nieuw West heeft, nu en in de toekomst, recht op een goede ontwikkeling, passend werk en eigen woning in een veilige leefomgeving.
Jongeren zijn de toekomst van Nieuw–West. Hiervoor is een langjarig samenwerkingsverband opgericht, de maatschappelijke Alliantie Nieuw–West. De Alliantie bestaat onder meer uit scholen, welzijnsorganisaties, corporaties, politie, het openbaar ministerie, ondernemers, het rijk, de gemeente en bewoners van Nieuw–West. Een langjarige, structurele samenwerking van de Alliantie is noodzakelijk om het verschil te kunnen maken.
Auteurs:
Er is onderzoek verricht naar waar, sinds de start van het Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen, de kwetsbare groepen met een urgente woonvraag zijn gaan wonen. De spreidingscijfers bevestigen het beeld dat hoe kwetsbaarder een wijk of buurt is, hoe meer kwetsbare groepen hier in het algemeen gehuisvest worden.
Op basis van het OIS rapport ‘Woningtoewijzing kwetsbare groepen in wijken: trends en ontwikkelingen 2016-2018' en een tabellenset hebben de stadsdelen een eigen factsheet opgesteld: 'Woningtoewijzingen kwetsbare groepen in de stadsdelen, 2016-2018'. Deze korte analyse geeft extra inzicht in de spreiding over de stadsdelen.
Zie ook de rapportage en factsheet periode 2016- (1ste helft) 2017
Uitgave jaar 2018
+ Jongeren ondersteunen zich beter te ontwikkelen
+ Armoede verminderen: meer mensen aan het werk met een stabiel inkomen
+ Woonklimaat verbeteren: er is plek en ruimte voor iedereen
+ Bewoners helpen gezonder te leven met lichaam en geest
+ Meer bewoners doen mee en voelen zich met elkaar verbonden
+ De omgeving duurzamer en is er meer oog voor (eigen) cultuur
In 2018 is er nog een schepje bovenop gedaan. In juni vorig jaar zijn tientallen medewerkers van het stadsdeel, actieve bewoners en maatschappelijke partners op straat met bewoners in gesprek gegaan. De interviewers bezochten ook kerken, buurthuizen en andere plekken waar bewoners en ondernemers samenkomen. Er zijn meer dan 800 gesprekken gevoerd. Ook werden buurtwandelingen georganiseerd waar bewoners konden laten zien wat er beter moet.
In de zomermaanden is al die informatie verwerkt en in de 4 gebiedsplannen verwerkt. In oktober waren er bijeenkomsten waarin ambtenaren en bewoners samen keken hoe van al die informatie goede plannen gemaakt konden worden. De opgehaalde informatie is zoveel mogelijk opgenomen in de gebiedsplannen van 2019.
De gemeente wil dat bewoners meer verantwoordelijkheid nemen voor hun omgeving en meer betrokken zijn bij besluiten over hun buurt. Bewoners van Bijlmer Oost laten zien hoe dat moet. In de G-buurt schreven bewoners een Buurtplan. Bewoners van de K-Buurt stelden een wensenlijst op van aanpassingen in de openbare ruimte.
De komende tijd geven we in de E-, G- en K-buurt (gebied Bijlmer Oost) extra aandacht aan de volgende onderwerpen:
+ Meer gelijke kansen voor jongeren om zich te ontwikkelen
+ Vergroten gevoel van veiligheid van bewoners
+ Meer verbondenheid en verantwoordelijkheid van bewoners voor hun woonklimaat
+ Verbeteren positie van kwetsbare bewoners
+ Meer bewoners een stabiel inkomen door werk of (bij)scholing
+ Bevorderen van participatie in de buurt en betrokkenheid bij besluitvorming
De gebiedsagenda- en plannen zijn tot stand gekomen in voortdurend overleg met bewoners, ondernemers en professionals van instellingen. Ook de uitvoering van de plannen wordt opgepakt in samenspraak en nauwe samenwerking met bewoners, ondernemers en lokale partners.
Ellen Lindeman
Soufyan Ahamiane
Lieselotte Bicknese
Hester Booi
Tanja Fedorova
Laura de Graaff
Milou Haggenburg
Merijn Heijnen
Anne Huijzer
Idske de Jong
Hetty van Kempen
Francien Meester
Laure Michon
Daan Schmitz
Ranu Sewdas
Bart Sleutjes
Harry Smeets
Annika Smits
Frederique van Spijker
Mersiha Tepic
Sara de Wilde
Merel van der Wouden
Floris Vermeulen
De monitor De Staat van de Stad Amsterdam geeft tweejaarlijks een overzicht van ontwikkelingen op het gebied van participatie en leefsituatie in de stad. Daarbij gaat het om het algehele welzijnsniveau van de Amsterdammers (de Leefsituatie-index) en participatie op primaire terreinen als onderwijs, arbeid en inkomen en op secundaire terreinen (maatschappelijke, culturele en politieke participatie, vrijetijdsbesteding). Ook komen de thema’s demografie en wonen, gezondheid, economie, mobiliteit, duurzaamheid en leefbaarheid en veiligheid aan bod.
Gemiddeld genomen gaat het goed met de stad en haar 863 duizend bewoners (januari 2019), maar dat geldt niet voor iedereen. De economie ontwikkelt zich gunstiger dan landelijk en het aantal banen groeit sterk, vooral in de toeristische sector, en de werkloosheid daalt. Sinds 2008 komen er jaarlijks rond de 10.000 inwoners bij en naar verwachting wordt in 2032 de grens van één miljoen inwoners behaald. De meeste migranten komen tegenwoordig uit het Verenigd Koninkrijk, India en de Verenigde Staten. De Amsterdamse woningvoorraad groeit snel, in 2018 met een recordaantal van 8.673 woningen. Niettemin is de woningmarkt gespannen: de prijzen, koop en huur, stijgen sterker dan landelijk.
Het welzijnsniveau van volwassen Amsterdammers (in de vorm van de Leefsituatie-index) is ten opzichte van 2004 verbeterd en sinds 2016 stabiel. Maar de leefsituatie blijft relatief ongunstig voor 55-plussers, hoewel de positie van 75-plussers verbetert, mensen met een laag inkomen, laagopgeleiden, inwoners met een niet-westerse migratieachtergrond, werklozen en mensen met gezondheidsproblemen. Opvallend is dat het welzijnsniveau van jongvolwassenen (18-24 jaar) er niet op vooruit is gegaan en die van Amsterdammers met een niet-westerse migratieachtergrond minder dan gemiddeld.
Veel Amsterdammers zijn redelijk tevreden, zij geven hun leven gemiddeld een 7,4 (landelijk is dat een 7,8 [1]), en driekwart voelt zich (erg) gelukkig. Dit is de afgelopen jaren stabiel, evenals het vertrouwen in de toekomst: ruim driekwart van de Amsterdammers heeft (veel) vertrouwen in de toekomst.
Deze en meer resultaten van het onderzoek van OIS vindt u in de rapportage De Staat van de Stad Amsterdam X
[1] Bron: SCP (Sociaal en Cultureel Planbureau). De Sociale Staat van Nederland 2019. Den Haag, 10 september 2019.
In januari 2017 is in opdracht van het Bestuurlijk Team Programma Huisvesting Kwetsbare Groepen (PHKG) de woonvraag sociaal domein inzichtelijk gemaakt. Deze vraag bestaat uit volwassenen (vanuit Beschermd Wonen (BW), Maatschappelijke Opvang (MO), forensisch, woonhotels, winterkoudeopvang en wijkzorgnetwerken), jongeren (dak- en thuisloos, jeugdhulp met verblijf + ambulant, forensisch), gezinnen (dak- en thuisloos, OMPG, Samen DOEN, jeugdzorg gezinnen), sociaal medisch urgenten, slachtoffers huiselijk geweld, uittredende sekswerkers, slachtoffers mensenhandel, BW-LVB en tot slot rolstoelgeïndiceerden. In het onderzoek is gekeken naar kwetsbare mensen die gebruiken maken van ondersteuning van de door de gemeente Amsterdam gecontracteerde zorgaanbieder en waarbij sprake is van een woonvraag. Mensen met een woonvraag zonder ondersteuningsvraag zijn niet meegenomen in het onderzoek. De cijfers vormen dus een (groot) deel, maar niet de totale groep kwetsbare burgers.
Behandeld in Commissie Wonen 19 september 2017
behandelends ambtenaar: Martine Blanke - m.blanke@amsterdam.nl
Voor meer informatie klik hier
Bron: CQ Procesmanagement - info@cqp.nl www.cqp.nl
Auteurs: Edin Durguti Michiel van Hees Martijn de Wolf
Dakloze uitkeringsgerechtigden houden zich niet aan de afspraken over het ophalen van de post en daarmee negeren zij vaak instructies over hun verplichtingen.
Het doel van dit experiment is dat dakloze uitkeringsgerechtigden de regels omtrent hun uitkering naleven, vaker contact opnemen met WPI en vaker hun post komen ophalen.
Er wordt een whatsapp/sms nummer geopend waardoor laagdrempeliger contact mogelijk wordt. In de brievenbusruimte is altijd een klantmanager aanwezig die op positieve wijze contact legt met de cliënten, waarbij hulpaanbod geboden kan worden. Binnen het project wordt gewerkt aan een instructievideo voor de dakloze cliënten. Daarnaast is geadviseerd de klantenbalie te herinrichten en de inhoud en vorm van de brieven aan daklozen waarin hun uitkering wordt bevestigd aan te passen.
Dit experiment is opgezet in oktober/november 2017, het wordt in 2018 verder uitgevoerd. De gewenste resultaten:
Meer dan 2000 feitelijk daklozen in de vier grote steden; een kwart is jonger dan 30 jaar.
Het aantal feitelijk daklozen in de G4 wordt geschat op 2.100 (januari 2013). Circa 90% van de daklozen in Utrecht, Den Haag, Amsterdam en Rotterdam is man, een kwart is jonger dan 30 jaar en zo’n 40% heeft buiten de winterkouderegeling geen toegang tot de Maatschappelijke Opvang.
Deze resultaten zijn afkomstig van een onderzoek van de academische werkplaats G4-USER in samenwerking met de Universiteiten van Utrecht en Southampton. Zij hebben een methode uitgewerkt om op basis van registratiedata van de nachtopvang en winterkoudeopvang, het aantal en de kenmerken van feitelijk daklozen in de vier grote steden betrouwbaar te schatten.
De G4-USER schatting is aanmerkelijk lager dan een eerdere schatting van het CBS van 12.400 feitelijk daklozen in de G4. Aanbevolen wordt nader onderzoek te doen naar het verschil in gevonden schattingen.
Auteurs: Addi van Bergen, Marcel Buster, Judith Wolf, Peter G.M. van der Heijden
