Dag Amsterdammers,
Vanavond gaat de avondklok in. Die komt bovenop de lockdown en de, al zo ingrijpende sluiting van de scholen.
Ik denk dat we allemaal – of bijna allemaal - snappen dat het nodig is. Omdat we uit alle macht willen voorkomen dat extra besmettelijke varianten van het virus onze zorg overweldigen.
Natuurlijk kunnen we tegen een stootje. Maar we zijn er ook wel klaar mee. Klaar met de muren van ons huis. Klaar met dicht zijn. Klaar met de oeverloze discussies en de stroom aan tegengestelde berichten in de media en op het internet.
We doen ons stinkende best: we werken thuis, houden afstand, dragen mondkapjes. De café’s, restaurants, sportcentra, theaters, musea en clubs zijn allemaal dicht.
En dan knaagt de uitzichloosheid – als we toch weer vrijheid moeten inleveren.
Dan maken we ons zorgen, juist met de avondklok, over onze kinderen en alle jongeren in de stad. Omdat juist voor hun vrijheid zo wezenlijk is. Als je jong bent in Amsterdam wil je voelen dat je leeft, ’s Nachts nog meer dan overdag.
Misschien is dit het moment waarop de moeilijkste, zwaarste fase van deze crisis aanbreekt. Een van de zwaarste periodes in onze na-oorlogse geschiedenis. Daaraan valt niet te ontkomen. Niet door te vingerwijzen, onze hoofd in het zand te steken of te geloven in complotten.
We hebben geen tovermiddel – er zijn wel vaccins en die komen: al willen we sneller.
Wat we wel hebben is het vertrouwen in wie wij zijn. Wij als Amsterdammers, koesteren deze stad die ons door de eeuwen heen is overgeleverd. Wij hebben de betoverende straten, parken en grachten lief, maar kennen ook de littekens uit het verleden. De rampjaren zitten in ons collectieve geheugen gegrift. Net als de herinnering aan de onverzettelijkheid en de medemenselijkheid die Amsterdammers in moeilijke tijden steeds wisten op te brengen. Er is geen deel van onze stad waar veerkracht niet van generatie op generatie is overgegeven. Van Jordaan tot Javastraat, van Geuzenveld tot Gein, Kadoelen tot de Kolenkit. We kunnen met trots terugkijken op wat eerdere generaties hebben overwonnen.
Zij hebben ons geleerd hoop te houden in tijden van angst en zorgen. Te geloven in onze stad als de twijfel toeslaat en kracht te vinden als we uitgeput raken.
En dus, lieve Amsterdammers, houden we vol. We perken onze vrijheid nog eens in, om elkaar te beschermen…
En we vergeten niet dat Amsterdam en vrijheid onafscheidelijk zijn, dat ondernemen in het hart van deze stad zit en dat ook wij een voorbeeld kunnen zijn voor nieuwe generaties. Te beginnen met de kinderen en de jongeren van nu.
Aan hen is de toekomst. Aan hen beloven wij:
Wij houden vol - Amsterdam wordt weer van jullie.