Speech Amsterdamse Veteranendag, 15 juni 2024
15 juni 2024
Beste veteranen,
Dames en heren,
Iemand zei tegen me: leiddinggeven is honderd keer hetzelfde vertellen met hetzelfde enthousiasme als de eerste keer.
Daarom ga ik deze speech voor de Veteranendag voor de derde keer uitspreken.
Zonder gekheid: fijn dat u er allemaal bent.
Het is een bijzonder jaar.
Want het is tachtig jaar geleden dat militairen in Frankrijk vanuit de zee en lucht een pad naar vrijheid begonnen te beitelen.
Ze vonden een weg door landen waar volkerenmoord en onderdrukking plaatsvonden.
We blijven hun eeuwig dankbaar.
Ik denk bijvoorbeeld aan de 98-jarige Max Wolff, de Nederlandse veteraan van Normandië die op 6 juni bij de herdenking in Frankrijk te zien was.
Tachtig jaar na die memorabele dag woedt opnieuw op het Europese continent een oorlog.
De vrijheid wordt zwaar bevochten, elke dag opnieuw.
Het is daarmee geen ideaal dat vergeelt in versleten pagina’s van een geschiedenisboek.
Vrijheid is een ideaal van vandaag.
Van nu.
Naast D-Day is er dit jaar nog een jubileum, dichter bij huis, maar niet zo bekend.
In 2024 is het namelijk vijftien jaar geleden dat in Amsterdam- Zuid brug 407 werd omgedoopt tot de Timo Smeehuijzenbrug.
Timo was een militair die bij een zelfmoordaanslag in Uruzgan werd gedood.
Ook Afghaanse kinderen kwamen daarbij om het leven.
Als je op die brug staat, dan zie je het Fons Vitaelyceum waar hij naar school ging.
De brug is ook opgedragen aan de andere Nederlandse militairen die omkwamen in Afghanistan.
Timo trok zich in Afghanistan het lot van kinderen aan en speelde met ze.
Een veteraan van Uruzgan zei: “de glimlach op het gelaat van een kind toveren, zoals Timo dat deed, maakte alles het waard om ons dag in dag uit in te zetten voor hun veiligheid en vooruitgang.”
Dames en heren,
Uw werk voor die veiligheid en vooruitgang van mensen in andere landen verdient de grootst mogelijke waardering.
Ondanks de soms onvoorstelbare risico’s die velen van u hebben gelopen, kunnen veel veteranen in Nederland een mooi bestaan voortzetten of opbouwen.
Dat komt misschien ook omdat eigenschappen die van pas kwamen in de krijgsmacht, en ik zelf in 2007 als Kamerlid zag op bezoek in Uruzgan, nuttig zijn in nieuwe functies.
Neem het inlevingsvermogen.
Dat is op missie waarschijnlijk belangrijk in contacten met inwoners, en het stemt dankbaar dat Amsterdam daar de vruchten van mag plukken als veteranen hier hun leven leiden.
Bijvoorbeeld als ondernemer die klanten goed wilt helpen, of als politieagent die op straat snel een inschatting van een dreigende situatie moet maken.
Vanwege die ervaring vinden veel veteranen weer succesvol hun weg in onze samenleving.
Maar soms is het onheil dat u heeft meegemaakt niet af te schudden.
En dan helpt het nieuws ook dit jaar niet mee.
Door de beelden van het aanhoudende oorlogsgeweld die we meekrijgen. Of door de berichten over PTSS bij brandweermannen- en vrouwen.
Gelukkig hebben we in Amsterdam-Noord De Veldpost.
In april zag ik nog wat veteranen daar voor elkaar betekenen.
In een kring in de huiskamer spraken we met elkaar, over missies en ervaringen.
Over hun problemen in Nederland die soms moeilijk of zelfs niet te verhelpen zijn.
Hun pijn grijpt je naar de keel.
Dat maakte het gesprek aangrijpend.
Maar het was ook inspirerend, omdat er in dat inloophuis andere veteranen voor hen klaarstonden.
Zij bekommerden zich, zoals de veteraan het doel van het werk in Uruzgan omschreef, om de veiligheid en vooruitgang van anderen.
Misschien ook híer dag in dag uit.
Wat kan íedereen in de samenleving daar van leren.
Wat kan iedereen van ú leren.
Het is mooi dat daar op de Veteranendag aandacht voor is.
Maar ik hoop dat dit de rest van het jaar net zo goed gebeurt.
Dank u wel.