Lieve allemaal,
Wat heerlijk dat we deze zomer de Pride weer kunnen vieren. We staan nog maar aan het begin van een week met geweldige evenementen en het lijkt nu al of het uitbundiger is dan ooit tevoren. Wat hebben we dit gemist.
Pride draait om de trots en het vieren van de veelzijdigheid.
Er is de afgelopen decennia door heel veel mensen hard gewerkt aan de emancipatie van de LHBTIQ+ gemeenschap. Steeds weer werd het stokje overgegeven.
Van het openstellen van het huwelijk in 2001 tot het realiseren van 56 regenbooggemeenten en nu: de 25ste Canal Pride.
En er lijkt de afgelopen jaren iets te verschuiven.
Er staat een nieuwe generatie op voor wie het vanzelfsprekender lijkt dan ooit om de ruimte in te nemen, om jezelf te zijn.
Om in de klas en online te laten zien wie je bent,
of om je zoektocht daarnaar met anderen te delen.
Het is nog lang niet genoeg, maar het ontroert mij en het is – voor degenen die al die jaren gestreden hebben - iets om trots op te zijn.
Ik zei het toen ik begon als burgemeester en ik zal het blijven herhalen: jullie zullen mij altijd aan de zijde vinden van al die mensen die vreedzaam het recht opeisen om anders, om zichzelf te mogen zijn - en tegenover degenen die hen dat willen beletten. Tegenover de bekrompenen, de haters, de extremisten van welke signatuur dan ook.
En naast de vrijdenkers, de toleranten, de eigenzinnigen, en ook naast al die soms onzichtbare mensen die in stilte een plekje proberen te verwerven om hun eigen leven zoals zij dat willen, te kunnen leven.
Want ondanks dat jonge generaties hoop geven zijn we er nog lang niet. Een wereld is nog te winnen.
Van de veiligheid van alle LHBTIQ+ Amsterdammers op straat tot de lange wachtlijsten in de zorg voor transpersonen.
Een klein voorbeeld zag ik een paar weken terug op AT5.
Een inwoonster van Amsterdam West had de regenboogvlag gehesen. Vlak daarna trof ze bij thuiskomst tot haar ontsteltenis een vernielde vlag aan. Met tape herstelde ze de vlag.
Niet lang daarna gebeurde hetzelfde. De vernielers waren dit keer flink tekeer gegaan, vertelt de bewoonster tegen de camera. Ik citeer: "We zagen dat er allemaal stukken vanaf waren gescheurd. Hij hangt er steeds zieliger bij. Maar iedereen moet dit zien, iedereen moet dit weten dat dit continu aan de gang is. Dus ik blijf hem gewoon repareren en ophangen. Tot er helemaal niets meer van over is." En dan? vraagt de interviewer "Dan hang ik een nieuwe vlag op”.
Hardnekkig volhouden.
Hardnekkig volhouden. Dat is niet gemakkelijk, als je wordt uitgescholden, bedreigd, geslagen op straat, of uitgestoten uit je gemeenschap en je familie. Voor veel mensen die hier vandaag lopen en zijn, is vrijheid een dagelijkse strijd. Tegen intimidatie, onverdraagzaamheid, tegen de ontkenning van je hele wezen.
Tegen jullie wil ik zeggen: jullie zijn niet alleen. Wij zijn met velen. De strijd voor gelijke rechten is internationaal. Het is de strijd om zelf over je lichaam, je sekse, je seksualiteit te mogen beschikken. De strijd om altijd en overal, veilig en vrij te zijn. Wij zijn samen en wij laten elkaar niet los.