Practices in transition

Landschapsarchitecten krijgen steeds vaker de vraag om bij te dragen aan de energietransitie en hernieuwbare energie duurzaam en esthetisch in te passen in de 'levende omgeving’. Daarbij dragen (academische) landschapsarchitecten met wetenschappelijke kennis bij aan de planning en het ontwerp van energielandschappen (zie bijvoorbeeld De Waal et al., 2015). In dit artikel geven we een overzicht van de bijdrage van landschapsarchitecten aan de energietransitie in Nederland en Frankrijk en vergelijken deze. Deze twee landen hebben wij gekozen omdat beiden over willen stappen van fossiele brandstoffen naar hernieuwbare energie en hun energieconsumptie willen verminderen (LETCV, 2015; Klimaatakkoord, 2019). Daarbij hebben beide landen een langdurige maar verschillende traditie als het gaat om landschapsarchitectuur: de Franse landschapsarchitectuur was van oudsher gericht op het ontwerpen van tuinen en parken, terwijl Nederlandse landschapsarchitecten al decennialang deelnemen aan regionale en ruimtelijke planning. De twee landen hebben ook verschillende landschapsculturen. Het Franse ‘paysage’ wordt van oudsher geassocieerd met behoud van natuur en erfgoed. In het Nederlandse ‘landschap’, met zijn veel hogere bevolkingsdichtheid, bestaan twee verschillende benaderingen naast elkaar: behoud van natuur en erfgoed enerzijds en ruimtelijke planning en ontwerp anderzijds (Luginbuhl, 2012).