Onzichtbare zorg zichtbaar maken: participatieve kunst bekeken door de lens van zorgethiek en zorgesthetiek
Onderdeel van
Trefwoorden
De corona crisis legde extra de nadruk op het belang van zorg in onze samenleving. Tegelijkertijd bracht deze tijd aan het licht dat sommige vormen van zorg onzichtbaar blijven, of niet worden erkend als zorg. Zo ook de zorg die kunstenaars leveren wanneer zij ouderen begeleiden in actieve kunstparticipatie. In een recent gepubliceerd artikel wat we als onderzoeksteam samen schreven met Gea Struiksma (regisseur Seniorentheater De Rimpel), beargumenteerden we hoe het werk van kunstenaars kan worden opgevat als een vorm van goede zorg voor ouderen (De Kock et al., 2022). Dit deden we aan de hand participerende observaties tijdens het filmproject Simpel de Rimpel. De observaties van onderzoeker Lieke de Kock en ervaringen van Gea en haar acteurs, analyseerden we aan de hand van een model uit de feministische zorgethiek. Grondlegger van dit model is Joan Tronto (1993, 1998, 2013). Daarnaast keken we naar Gea’s werk in termen van zorgesthetiek, een begrip geïntroduceerd door theaterwetenschapper James Thompson (2015). Het artikel laat zien dat kunstenaars een belangrijke rol kunnen spelen in het zorgen voor kwaliteit van leven van ouderen in de samenleving.
In onderstaande pdf en op deze pagina van Kunst in de Zorg is een korte, Nederlandse samenvatting van de hoofdlijnen van het artikel te lezen.
(2023) Making invisible care visible. Ethics and aesthetics of care in participatory arts practices in times of COVID-19, Research in Drama Education: The Journal of Applied Theatre and Performance, 28:4, 506-526, DOI: 10.1080/13569783.2022.2147817
Links
In deze video vertelt Gea Struiksma meer over Seniorentheater De Rimpel.
Afbeelding credits
Icon afbeelding: Schermafbeelding uit video "Seniorentheater De Rimpel | Global Goals | 2020" (18 dec 2020, YouTube Acta Theater én Muziek))