Kantor bestudeerde als eerste een theoretisch model van een stad waarin sprake is van agglomeratie-effecten en verkeerscongestie. Een agglomeratie-effect is bijvoorbeeld de situatie waarin verschillende bedrijven zich bij elkaar in de buurt vestigen. Voor werknemers is het gemakkelijk om samen te werken; voor bedrijven is het gemakkelijk om aan geschikt personeel te komen. Uit Kantors simulaties blijkt dat een hogere transportcapaciteit dit type effecten versterkt, doordat de ruimte gescheiden gebruikt zal worden: er ontstaan aparte zones voor bijvoorbeeld bedrijvigheid en voor wonen – wonen en werken zijn niet zo gemengd. Kantor kalibreerde zijn model met gegevens uit New York en Los Angeles.
Indirecte effecten van beleid belangrijk
Kantor’s studie laat zien dat er zelfs gemengd ruimtegebruik kan ontstaan in de situatie waarin de partijen die het meest voor een gebied willen betalen dat ook daadwerkelijk gebruiken. ‘Denk hierbij aan een gebied waarin steeds meer bedrijven zich vestigen, waardoor bewoners verdreven worden,’ aldus Kantor. Ook is het volgens hem belangrijk om te letten op indirecte effecten van beleid waarmee overheden proberen verkeerscongestie te verminderen.
Intercitystations op loopafstand veel waard
Vervolgens onderzocht Kantor de directe voordelen die de nabijheid van een treinstation oplevert voor bedrijven. Bedrijven met vooral kantoren hechten aanzienlijke waarde aan de nabijheid van een treinstation, terwijl retailbedrijven meer waarde hechten aan een locatie die daar wat verder vanaf ligt. Als stations wat verder dan op loopafstand liggen, heeft de nabijheid van zo’n station geen effect op vastgoedprijzen. ‘Verder valt op dat de hoge waardering van stations alleen geldt voor stations met een hoogwaardige dienstregeling, zoals veel intercitytreinen. Stations waar alleen lokale treinen komen, laten de vastgoedprijzen niet stijgen,’ aldus Kantor.
Bevolking niet spreiden voor betere arbeidsmarkt
Kantors derde studie beantwoordt de vraag of arbeidsmarkten in dichtbevolkte regio's efficiënter werken dan die in dunbevolkte regio's voor wat betreft het afstemmen van vraag en aanbod in banen. Hij laat zien dat beleid beter niet gebaseerd kan worden op de gedachte dat de bevolking moet worden verspreid voor een beter functionerende arbeidsmarkt.
Huisvestingslasten geen factor in vinden van baan
In de laatste studie onderzocht Kantor de veronderstelling dat hoge huisvestingslasten van huiseigenaren ervoor zorgt dat zij er beter in slagen banen te vinden, vergeleken met huurders. De bevindingen van Kantor ondersteunen deze hypothese niet. Beleid dat huiseigenaarschap bevordert, zal het functioneren van de arbeidsmarkt niet negatief beïnvloeden.
Bron: website VU
Meer informatie over het proefschrift in DARE