Iets wat de onderzoeken uit de pitches gemeen hebben is dat ze erg ‘research driven’ zijn, en er niet genoeg wordt geluisterd naar de participanten. Hoeveel tijd hebben onderzoekers om te luisteren? En iemand te leren kennen? Hoewel het van groot belang is om de diversiteit in onze onderzoeksteams te waarborgen, ligt het antwoord op deze vraag niet alleen bij mensen met een specifieke migratieachtergrond: deze verantwoordelijkheid ligt bij ons allemaal.
We moeten ons als onderzoekers bewust worden van onze taal. Iemand in de discussie werd getriggerd door dat de kinderen op het VMBO standaard als ‘kwetsbare groep’ worden aangeduid. Hiermee lijken onderzoekers de VMBO’ers te labelen. Termen als ‘lagere klassen’ doen meer fout dan goed. De complicatie is wel dat onze taal beperkt is en we die moeten ontwikkelen in onze onderzoekscommunicatie. Het was al een groot dilemma wat de taal zou zijn van deze bijeenkomst. Er zijn er menen die zeggen dat dit Engels moet zijn, maar anderen vinden dat het Nederlands moet zijn zodat burgers kunnen meedoen. Er valt zeker nog e.e.a. weg te vijlen.
Een kritiek is dat er in de onderzoeken wel wordt benadrukt over dat dingen samen of in co-creatie moeten gebeuren maar de acties blijven achterwege. Het blijft zo bij het individuele: wat mensen zelf moeten veranderen, in plaats van systeemverandering. Hoe komen wij erachter wat er samen moet veranderen. Het antwoord is vaak dat er kleine stapjes gemaakt kunnen worden in de wijk of op school, maar het is belangrijk de nadruk op leren te leggen in plaats van op veranderen.
Het is jammer dat er bij dit soort onderzoeken vaak amper een vervolgstap wordt geformuleerd. Onze focus is teveel op kwetsbare burgers en te weinig op het systeem. Het liefst heb je de beleidsmakers direct aan boord. Deze samenwerking is cruciaal voor verandering.
Wij gebruiken dit om een politieke leegte te vullen. Het publieke debat bestaat amper, het is voornamelijk economisch. In het kader van de verzwakking van de politieke organisaties en vakbonden is het moeilijk om het over veranderingen van dit niveau te bewerkstelligen.
Vaak komen onderzoekers komen naar Christine Dedding met de vraag: ‘heb jij nog ‘Turkse moeders’ of ‘Marokkaanse ouders.’ Maar het probleem is dat wanneer er meerdere onderzoekers langskomen, het contact en vertrouwen geschaad raakt. Het kost Christine vier ‘baklava sessies’ om alleen maar vertrouwen te winnen. Dit kost veel tijd maar door echt te luisteren kun je een hoop bereiken.
Een goede vraag voor alle onderzoekers: Hoeveel tijd moet of mag jij besteden aan contact leggen? Het is daarbij belangrijk om van je rol als onderzoeker los te komen. Dat is best lastig: Op dit moment beperk je mensen hun carrière kansen door langzamere, maar menselijker paradigma te hanteren. Maar het is wel echt een trend die niet meer te stoppen is, op wetenschappelijk gebied maar bijvoorbeeld ook in de jeugdzorg, waar ze echt bekaf zijn van de vragenlijsten en interviews. Als je gaat co-creëren worden de resultaten ook echt beter.
Bron: Christine Dedding, Associate Professor Participatie (Amsterdam UMC)