Samen met kinderen in een unieke positie zitten

Gestrekt been

Daar stond ik dan, alleen met mijn onderzoeksvoorstel onder mijn arm voor een commissie van zes bijzonder hoogleraren, allen verbonden aan een Amsterdamse universiteit en de Gemeente Amsterdam. Hier moest ik het idee voor mijn promotieonderzoek pitchen. Ik besloot er met gestrekt been in te gaan, ik liet ze de groeicurve zien van een jongen die 10 jaar oud was en al 105 kg woog. Maar ook een meisje van 6 jaar die met haar 115 cm, 55 kg woog. Ik besprak de depressies, het pesten, het niet hard kunnen rennen en het gevoel minder dan anderen te zijn, er niet bij horen. Ik besprak de machteloosheid van de verslagen ouders, ‘we hebben alles geprobeerd’. Ik besprak ook mijn frustratie dat we vooral kwantitatieve data hebben. Hoe moeten we op maat werken en oplossingen zoeken als we niet lokaal weten waar deze gezinnen specifiek tegenaan lopen en wat ze nodig hebben? Nee, ik was niet zenuwachtig, ik had een missie.

Promotieregeling Gemeente Amsterdam

Bij de Gemeente Amsterdam hebben sinds 2018 alle ambtenaren in vaste dienst en in het bezit van een master, de mogelijkheid om een onderzoeksvoorstel in te dienen. Jaarlijks worden er vier gekozen. Het promotietraject duurt 4 jaar en je kunt 0.4 Fte inzetten als studietijd. Dus deeltijd en als buitenpromovendi (bij voorkeur) bij een van de twee universiteiten in de stad. Natuurlijk stemden alle hoogleraren in de commissie unaniem in voor mijn onderzoeksvoorstel en mocht ik starten met de promotieregeling. Wat konden ze anders, het ging immers om de gezondheid van Amsterdamse kinderen. Daarnaast stond er een vastberaden jeugdverpleegkundige voor hun aangezicht die geen ‘nee’ wilde horen.

Niet over maar met de kinderen zelf

Daar was het allemaal om te doen. In het najaar van 2019 ben ik gestart met mijn promotieonderzoek, nu vier artikelen en een proefschrift verder, mag ik gaan verdedigen. Dit had ik niet zonder de kinderen en hun ouders kunnen doen. Zij waren bereid om mij te vertrouwen en samen op zoek te gaan naar onderliggende problematiek en oplossingen. Door het lerende effect van participatief onderzoek heb ik ook een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de dagelijkse praktijk, beleid en onderzoek. Ik spreek niet graag namens de kinderen, maar nodig je uit om hun verhaal en hun eigen onderzoek zelf te lezen.

Promotieteam

Zo’n promotieonderzoek is natuurlijk zwaar en vermoeiend om naast je werk te doen. Daarnaast heb ik een liefdevolle echtgenoot en 3 kinderen, alsmede nog alles wat er in een mensenleven soms kan gebeuren. Toch is de reis een zegen geweest, ik heb veel vaardigheden geleerd, zoals analyseren, iteratieve processen doorlopen, academisch schrijven en nog veel meer. Mijn promotieteam is hierin onmisbaar geweest. Ook de steun en geloof vanuit mijn team bij JGZ Amsterdam, leidinggevende en afdelingshoofd waren essentieel.

Denk je na over promoveren? Bespreek het met je omgeving en ga op zoek naar hoogleraren en of een senior (gepromoveerde) onderzoeker die jou onderwerp een warm hard toe draagt en check of het klikt op mensniveau. Dit gaat je helpen om een goed en leerzaam traject door te lopen en een bijdrage te leveren aan hetgeen je het liefste wilt. In mijn geval was dit, ruimte maken voor het perspectief van kinderen met obesitas.

Actie

Wat kun je nu al doen? Participatief actie onderzoek met kinderen heeft mij geleerd om de tijd te nemen voor de kinderen, een vertrouwensband op te bouwen, mijn houding aan te passen (kinderen zijn kennisdragers en expert over hun eigen leven), aan te sluiten bij hun leefwereld en samen een leuke activiteit te doen. Hierin ontstaat een ruimte (communicative space, cf Habermas, 1984) waarin kinderen hun eigen ervaringen, gevoelens en worstelingen kunnen delen en waarin je samen kunt zoeken naar oplossingen die beter passen bij wat ze nodig hebben om gezond op te groeien.

Bron: Samen met kinderen in een unieke positie zitten - NCJ